Onze Moeder 9

Hallo allen,

Vrijdag 4 maart kregen we het bericht dat (oom) Yde plotseling is overleden. In januari waren hij en Gerrie de eersten die bij onze moeder  afscheid kwamen nemen.  Hierboven staat Yde op de foto op de 81e verjaardag van onze Moeder. In gedachten zijn we bij Gerrie en de familie en wensen wij hen veel sterkte om ook dit verlies te dragen.



Ma op 9 februari

 

Het wordt tijd voor een update. Het valt me zwaar op dit moment te schrijven. Sinds afgelopen vrijdag is er een hoog laag bed in de kamer geplaatst.  Het vele overgeven van de laatste weken heeft onze Moeder veel kracht gekost. Op 9 februari geeft Ma aan last te hebben van dubbel zien. Dit heeft te maken met de activiteit van de kanker in de hersenvliezen. Ze verdraagt het niet tegen het licht in te kijken. Op die dag hebben we de kamer omgegooid en de stoel zo gezet dat ze niet meer tegen het licht in hoeft te kijken. Ma heeft op dat moment ook nog veel pijn. Op donderdag 10 februari wordt besloten te starten met extra pijnmedicatie in de vorm van een morfinepleister. De eerste nacht dat ze deze gebruikt slaapt Ma voor het eerst sinds tijden heerlijk en 's ochtends heeft ze even het idee dat ze weer helemaal beter is. 

Vanaf dat ze de pleister gebruikt is de pijn weg. Wat wel blijft is de misselijkheid en het overgeven. Daarnaast is het dubbel zien niet meer

Ma met Remkes & Jannie
op 16 februari



te doen. Met één oog kijken is prettiger. Per dag wordt er gewisseld. Ma krijgt eerst een ooglapje en noemt zichzelf Moesje Dayan. Inmiddels is het lapje vervangen door een pleister die de ene dag op het brilleglas geplakt wordt en de volgende op de andere. Het bezoek dat komt kost haar steeds meer energie. Het praten met meer mensen tegelijk lukt steeds moeilijker. De dagen rijgen zich aaneen voor Ma. Ze blijft blij met de mensen die langskomen. Eten en drinken lukt moeizaam. Er is een stappenplan voor de misselijkheid. Mij gaat het niet snel genoeg en ik merk bij mezelf dat ik het niet kan verdragen dat er niet meer wordt ondernomen om de misselijkheid tegen te gaan. Het is vergelijkbaar met het gevoel dat ik had t.a.v. de pijn. Ma is soms de greep op het hier en nu even kwijt. 



Ma op mijn verjaardag
23 februari



Ze lijkt veel moeite te hebben het leven los te moeten laten. Daarnaast is ze ook alert en blijft ze in de gaten houden wat er om haar heen gebeurt. Vanaf 25 februari bemerken we een omslag in de stemming van onze Moeder. Ze reageert vaker bozig en opstandig. De pijn is weg maar het breekt haar op dat ze zich zo beroerd blijft voelen.  Het vervelende is dat Ma in het gesprek met de arts de zaken die er toe doen niet meldt. Hierdoor verandert er niets.. We besluiten als familie dat er bij gesprekken met de arts iemand aanwezig moet zijn om zaken goed door te spreken. 

Woensdag 2 maart gaat het  's ochtends helemaal mis. Ze redt het eigenlijk niet meer om de voordeur te openen. Die dag verloopt het herstel moeizaam.

Op donderdag 3 maart is er opnieuw een gesprek met de arts. Ma blijkt nog altijd de hormoonpil te gebruiken tegen de kanker. De huisarts had al verschillende malen aangegeven dat deze gestopt kon worden. Maar onze Moeder heeft steeds aangegeven te willen blijven strijden tegen de kanker!! Ik had haar de dag ervoor gezegd dat ik dit vreemd vond dat ze doorging met de femara, want op 5 januari was haar verteld dat de kanker het gewonnen had.........Op donderdag is de medicatie aangepast. Geen hormoonpil meer en de volgende stap in het misselijkheidsprotocol.



Ma op de verjaardag van
Henk 4 maart



Op deze donderdag wordt ook met Ma besproken dat het goed voor Ma zou zijn als ze meer in bed zou blijven om meer rust te krijgen. Dit wordt nog dezelfde dag geregeld met de coördinator van de Beekwal. Op vrijdag staat er een hoog-laag bed en een po-stoel. Het bed heeft een confonterende uitwerking. Enerzijds is Ma blij met het bed, anderzijds maakt het duidelijk dat de volgende tree naar het einde genomen is. Deze vrijdag verloopt in eerste instantie goed. Ma eet zelfs een gebakje en dit blijft binnen. Daarna slaat de vermoeidheid toe. 's Avonds komt Klaasje Haveman nog even kijken of er misschien bij Ma geslapen moet gaan worden. Ma geeft aan dat dit nog niet nodig is. Ze wil zelf 's nachts nog in haar eigen bed slapen, dit om het verschil tussen dag en nacht toch in stand te houden.

Het schema van het bezoek is omgezet naar een schema waarin er 's ochtends en 's middags iemand is die onze Moeder gezelschap houdt. Alleen zijn en zichzelf redden wordt steeds moeilijker. Vandaag zijn Mirjam de kinderen en ik ook bij Ma langsgeweest. Het heuglijke van deze dag was dat Ma nog niet had overgegeven.....



De kinderen en ik bij Ma
 zondag 6 maart